Ik lig in mijn hangmat in de tuin. Nederland zucht onder een hittegolf en op het heetst van de dag wagen maar weinig mensen zich nog buiten. Niet de mevrouw die hier een paar tuinen verderop gebeld wordt. Plat Grunnigs verbreekt de stilte in onze achtertuinen en gunt ons een kijkje in het leven van deze dame.
“Nou, nou” klinkt het weer.
“Kan het nog luider”.
De brommende buurman krijgt bijval van zijn vrouw.
De stem is luid en duidelijk aan het woord en heeft niets in de gaten. Ondertussen wordt de kalme stroom van haar woordenbrij verstoord door de met haha voorziene ondertiteling van de buurman en zijn vrouw. Ze vinden er duidelijk wat van.
Ik ook.
Niet van de bellende mevrouw maar van de brommende buurmensen. Doe es lief. De wereldvrede hangt echt niet af van de stilte die doorbroken wordt door een ander die ook gewoon in zijn of haar tuin zit.
Dan komt het gesprek in een afrondende fase. Aan het geluid van haar wegstervende stem te horen is ze opgestaan en het huis binnengelopen. Het gesnuif van de brommende buurmensen sterft ook weg.
Dat waren welgeteld nog geen drie minuten op een mensenleven. Ik besluit dat het te warm is om me er druk over te maken. Ik geef mijn hangmat een slinger en mompel “nou, nou”.
2020 © Ingrid Kroeze