“Mag ik een foto van u maken?”
Voor me staat een man met een camera met een enorme lens. En paparazzi is er niets bij.
De vraag is niet aan mij gericht maar aan de mensen die op weg zijn naar het douchegebouw waar ik net vandaan kom. Het is 7 uur ’s ochtends. Buitenkunst ontwaakt.
Een man met toilettas laat een foto van zich nemen. De hardloper die voor een ochtendloopje het veld af wil rennen maakt ook nog even pas op de plaats.
De fotograaf draait zich om. “Je bent lekker bezig op de vroege morgen”, zeg ik. De vraag of hij ook een foto van mij wil nemen komt echter niet.
“Je hebt al gedoucht”, zegt de fotograaf, “je bent te fris en fruitig”.
Ik trek een pruillip en doe overduidelijk alsof ik ieder moment kan gaan huilen.
“Ik kan evengoed wel een foto van je maken hoor”, haast de fotograaf zich te zeggen.
Iedereen schiet in de lach, ikzelf niet in de laatste plaats.
Met een grote grijns loop ik verder.
In mijn tentje verruil ik mijn pyjama voor een echt fris en fruitig tenue.
De bulderende lach van de man met de woeste wenkbrauwen klinkt opeens over de camping. De fotograaf blijkt bezig met een rondje over de velden.
Ik rits mijn tent open en hoor: “Mag ik een ochtendfoto van u maken?”
2020 © Ingrid Kroeze