Verliefd op je tweeëndertigste. Doe Maar zong er al over: het is wel een beetje raar, tweeëndertig jaar en trillend op je benen. Maar wat zijn de nieuwe spelregels? Vroeger leek het allemaal zoveel makkelijker. Als eerste moest hij door de ballotage van je vriendinnenclub. En als hij die proef doorstaan had, mocht hij een keertje komen “mee-eten”. Om de inquisitie van je vader te overleven, de kookkunsten van je moeder en de pesterijen van je lieve kleine broertje.
Maar ja, vriendjes kwamen en vriendjes gingen. Want eigenlijk had je niet zoveel tijd voor ze. Je wilde nog zoveel leuke dingen doen. En dus maakte je verre reizen, probeerde allerlei gekke sporten uit, ging lekker stappen en gezellig uit eten met al je vrienden. Maar opeens ben je de dertig gepasseerd. En kom je er achter dat je de meeste van die verre reizen al gemaakt hebt. De categorie gekke sporten heb je eigenlijk ook al achter je gelaten. En van stappen komt ook niet veel meer, want de meeste van je vrienden zitten gezellig samen thuis tussen een berg luiers.
En jij zit intussen gezellig thuis op de bank met je laptop op schoot. En wat blijkt: ook in je mailbox kunnen prinsen op witte paarden zich verstoppen. Maar wat dan? Aan ballotagepraktijken hecht je al lang geen waarde meer. En de inquisitiepraktijken van de ouders hoeft hij ook niet zo nodig meer te “overleven”. Maar ondertussen zit jij mooi met al die vlinders in je buik. Ach, denk je dan, laat ik er maar gewoon van genieten. Verrek, bleek die roze bril toch nog gewoon op het nachtkastje te liggen.
2001 © Ingrid Kroeze