“Hoe besta je na?” vraagt mijn tafelgenoot.
Tegenover me zit een man met woeste wenkbrauwen. Onder die wenkbrauwen twinkelen de ogen van een man die overduidelijk plezier in het leven heeft. En zich kostelijk amuseert met de onverdeelde aandacht van alle dames aan tafel.
Razendsnel schieten er allemaal gedachten door mijn hoofd. De man tegenover me weet niets van mijn leven. Onze paden kruisen zich toevallig aan deze lunchtafel op Buitenkunst.
We zitten te ginnegappen met elkaar en briljante woordgrapjes ontstaan. Ik schrijf ze op onder het kopje beginzinnen. Je weet tenslotte maar nooit hoe een nieuw stuk tekst geboren wordt.
Maar deze vraag doet ook een tweespalt ontstaan in mijn hoofd. Zeg ik het wel of zeg ik het niet.
Ik besluit het bij mezelf te houden en vooral, nú, op dit moment te genieten van het plezier in het leven wat wij, nú, op dit moment met z’n allen hebben.
Goh, denk ik, dat is dus hoe je na-bestaat. Leven in dit moment. En laat ik vooral niet vergeten om de twinkels in mijn ogen aan te zetten. Gelukkig zitten mijn wenkbrauwen van nature wel in model.
2020 © Ingrid Kroeze